Prawda o Polakach Białorusi

Treść korespondencji wysłanej przez rzecznika prasowego Ministerstwa Spraw Zagranicznych do redaktora naczelnego „Gazety Polskiej”:

  Szanowny Panie Redaktorze,

  W związku z publikacją na łamach „Gazety Polskiej” nr 20 (1032) artykułu „MSZ ukrywa przekręty wizowe”, w oparciu o art. 31a ust.1 ustawy z dnia 26.01.1984r. Prawo prasowe, Ministerstwo Spraw Zagranicznych żąda niezwłocznego opublikowania sprostowania nieprawdziwych informacji zawartych w tym artykule, w sposób jednoznaczny oskarżających Ministerstwo Spraw Zagranicznych, że rzekomo tolerowało i ukrywało nieprawidłowości w działalności wizowej Konsulatu Generalnego RP w Brześciu. Te zarzuty są w całości nieprawdziwe i w sposób oszczerczy godzą w dobre imię MSZ i jego pracowników. Poniższe wyjaśnienia kwestionują prawdziwość prezentowanych zarzutów:

1. „MSZ ukrywa przekręty wizowe”, „Niedawno MSZ odwołało z konsulatu w Brześciu na Białorusi dwóch konsulów w związku z aferą wizową w tej placówce”

Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie odwoływało żadnego konsula z wydziału wizowego w związku z „aferą”, gdyż ani afery, ani przekrętów, ani nieprawidłowości w Konsulacie generalnym w Brześciu nie stwierdzono. Przeciwnie, praca KG w Brześciu jest oceniana wysoko. W bardzo trudnych warunkach – niemożność zwiększenia liczby konsulów z powodu braku zgody władz białoruskich – konsulat regularnie zwiększa liczbę przyznawanych wiz (między 2010 a 2012 rokiem prawie dwukrotnie!), co jest zgodne z celami polskiej polityki zagranicznej.

2. „Obu konsulom skrócono pobyt na placówce. Trzeci też miał zostać odwołany, ale zrezygnowano z tego ze względu na fakt, że niebawem kończy mu się okres pobytu w tym konsulacie. MSZ za wszelka cenę dąży do tego, by sprawa nie nabrała rozgłosu. Ludzie Sikorskiego chcą zatuszować skandal, by nie rozeszło się, że afera wizowa, która kierownictwo resortu obiecało definitywnie rozwiązać, w rzeczywistości pod okiem ministra trwa w najlepsze, i to nie tylko w placówkach na Ukrainie, ale także na Białorusi, w Rosji i w Kazachstanie”

Jak w pkt. 1: w Konsulat Generalny w Brześciu na stanowiskach konsularnych ds. wizowych są zatrudnione 4 osoby, żadna z nich nie została odwołana. W placówce trwa normalny proces rotacyjny i Ministerstwo Spraw Zagranicznych niczego nie tuszuje.

3. „W tym czasie w Brześciu, pod rządami konsul Nowakowskiej kwitła afera o jeszcze większym zasięgu”

Nieprawdą jest, iż za czasów kierowania urzędem przez konsul Nowakowską „kwitła” jakakolwiek afera.

4. „O tym, ze w Brześciu ma miejsce proceder, (…) dobrze wiedział dyrektor Mirosław Gajewski, ponieważ spływały do niego skargi (…) z Brześcia”, „Skargi na obsługę wizową w Brześciu wpływały do MSZ od ponad roku. Są imienne i opisują konkretne przypadki, dlatego łatwo je sprawdzić”

Powtarzamy, co przekazaliśmy już redakcji w odpowiedziach na pytania, że w 2013 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie odnotowało formalnych skarg (w myśl Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków, które dotyczyłyby nieprawidłowości) związanych z procesem wydawania wiz przez Konsulat Generalny w Brześciu.

W 2012 r. do MSZ wpłynęły 2 skargi na KG w Brześciu, z których żadna nie dotyczyła spraw wizowych. Jedna ze skarg związana była z brakiem udzielenia przez urząd fachowej pomocy (bez sprecyzowania konkretnych zarzutów; pomimo wezwania do uzupełnienia braków, skarżąca nie uzupełniła skargi i ta została bez rozpoznania). Druga zaś dotyczyła ubiegania się członka rodziny o Kartę Polaka (sprawa została załatwiona satysfakcjonująco i skarżący uznał sprawę za zamkniętą).

5. „W Brześciu mówi się, że Białorusini muszą płacić (…) biurom outsourcingowym”,

Na Białorusi nie funkcjonuje outsourcing wizowy obsługujący polskie urzędy konsularne (tj. Punkty Przyjmowania Wniosków Wizowych, jak to ma miejsce na Ukrainie, w Rosji czy w Turcji). Stąd też oskarżenie „Gazety Polskiej” nawet teoretycznie nie może być prawdziwe.

6. „Konsul Anna Nowakowska to człowiek dyrektora Gajewskiego”

Stwierdzenie jest obraźliwe, gołosłowne i nieprawdziwe. Konsul Annę Nowakowską mianował jeden z poprzedników dyrektora generalnego Mirosława Gajewskiego, a gdy to się stało, Nowakowska i Gajewski w ogóle się nie znali.

7. „Dzięki niej mąż, były szyfrant ze zlikwidowanych WSI dostał posadę konsula w Ambasadzie RP w Mińsku. (…) Wcześniej mąż Nowakowskiej był szyfrantem w Kijowie”

W latach 1999-2002 mąż konsul Anny Nowakowskiej pracował w Attachacie Obrony w Moskwie na stanowisku sekretarza-archiwisty (analityk), jako pierwszy i ostatni cywil w strukturach polskich attachatów na świecie.

Pan Robert Nowakowski na podstawie art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 2 ustawy o służbie zagranicznej otrzymał stopień dyplomatyczny I sekretarza na czas pracy w placówce – Ambasadzie RP w Mińsku. Data podjęcia obowiązków na placówce – 31.08.2009 r.

Mąż konsul Anny Nowakowskiej był zatrudniony w Konsulacie Generalnym RP w Kijowie jako referent. W tej placówce nie było etatu szyfranta, który znajdował się w Ambasadzie RP w Kijowie.

8. „Sobie zaś (A. Nowakowska) załatwiła wiosną 2010 r. posadę konsula generalnego w Brześciu”

Stwierdzenie jest obraźliwe, gołosłowne i nieprawdziwe. Pani Konsul Anna Nowakowska jest pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, zaś od dnia 1 lipca 2010 r. pełni funkcję Konsula Generalnego RP w Brześciu.

Placówką zagraniczną kieruje kierownik placówki zagranicznej, którego wyznacza i odwołuje minister właściwy do spraw zagranicznych na wniosek dyrektora generalnego służby zagranicznej – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznej (Dz. U. Nr 128, poz. 1403 z późn. zm.).

9. „Prawda jest taka, że konsulów odwołano w związku z aferą wizową”, „MSZ dobrze o tym wie (były skargi na tę placówkę), ale kryje sprawę”

Patrz. wyjaśnienie z pkt. 1.

10. „Na nasze pytania wysłane e-mailem konsul Anna Nowakowska nie odpowiedziała”

Nieprawda. Konsul Anna Nowakowska nie mogła odpowiedzieć na e-mail, gdyż go nigdy nie otrzymała.

Oczekuję przeprosin z tytułu zawartych w tej publikacji pomówień, mogących narazić zarówno Ministerstwo Spraw Zagranicznych, jak i jego pracowników na utratę zaufania w oczach opinii publicznej.

 W razie odmowy spełnienia powyższego żądania, mogą zostać podjęte stosowne środki prawne celem obrony dobrego imienia Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz jego pracowników.

Marcin Bosacki

Rzecznik Prasowy MSZ

http://www.msz.gov.pl